سی و پنج سال از فاجعه استقرار حکومت جمهوری استبدادی اسلامی در سرزمینمان و جایگزینی پیشرفت و آبادی بـا دروغ و پس رفت می گذرد. برآیند بیش از سه دهه حاکمیت دینی، نابودی همه زیرساخت های بنیادین جامعه و زیان بی مرز برای ملت ایران بوده است. خشت اول جمهوری اسلامی با برگزاری یک رفراندوم نمایشی و فرمایشی که دستمایه پروژه سیاسی «ولی فقیه» است، پایه ریزی شد. اینچنین اسلام سیاسی شد و با اِعمال و اجرای حكم حكومتی، حق حاکمیت ملت از آنها سلب شد.
نظام آپارتاید جمهوری اسلامی از آغاز حکمرانی خود، به نام انقلاب فرهنگی به پاکسازی و حذف اندیشه های مختلف از دانشگاه تا همه سطوح مختلف جامعه پرداخت. با بستن روزنامه ها، زندانی کردن اندیشمندان، روزنامه نگاران، دانشجویان، فرهنگیان و کنشگران مدنی و سیاسی و وکلای مدافع زندانیان سیاسی--عقیدتی، سرکوب شدید فعالین کارگری و سندیکاها، شکنجه و تجاوز زندانیان و آزار و اذیت خانواده های آنها به سرکوب و واپس رانی جامعه ایرانی پرداخته است. با اجرای اعدام های گروهی با رای دادگاه انقلاب اسلامی به دستور روح الله خمینی و به ریاست خلخالی از کشتار ارتشمردان و خدمتگزاران کشوری بر پشت بام مدرسه رفاه تا کشتار و زنده سوزی بهاییان، کشتار اهل سنت، ترور کُنشکران و شخصیت های برجسته ایران خارج از کشور، تحمیل هشت سال جنگ خانمانسوز به نام «دفاع مقدس» بر ملت ایـران، اعدام زنـدانیان سیـاسی در تابستان ۱۳۶۷، قتل های زنجیره ایی، کشتار دانشجویان در کوی دانشگاه، اعدام نوکیشان مسیحی و دگرباشان، کشتار و اعدام های خیابانی پس از جنبش سبز و همچنان ادامه قتل عام شهروندان ایرانی به نام اعدام تا به امروز، رعب و وحشت را در جامعه ایجاد کرده است.
اینچنین با برافراشتن پرچم «اسلام سیاسی» در راس قدرت، « دیانت » جایگزین « ایرانیت » شد و « استبداد ولایت فقیه » جایگزین « کرامت ایرانی » شد.
پیدایش پدیده آقازاده ها که برآیند اداره مملکت به شکل قبیله ای در همه امور است، به رغم برخورداری از در آمد افسانه ای دلارهای نفتی با چپاول میلیارد میلیارد از سرمایه های ملت ایران در گوشه و کنار دنیا قصرهایشان را برپا کرده اند. این درحالی است که فقر و تنگدستی دهشتناک و عدم امنیت فردی و اجتماعی باعث تضعیف روحیه جامعه شده و سطح امید به زندگی مردم به شکل اسفناکی کاهش یافته است.
عملکرد دولت های جمهوری اسلامی تا دولت کنونی، هیچ تاثیر چشمگیری در بهبود وضعیت ملت ایران نداشته است. چراکه دولت های جمهوری اسلامی مبتنی بر گزینش رهبری از طریق شورای نگهبان همواره وابسته به یک سیستم مافیایی می باشند. و در حقیقت دولت در سیستم جمهوری اسلامی، وسیله ایی برای توجیه هدف بنیادین « ولایت فقیه » یعنی صدور « انقلاب اسلامی » به منطقه و جهان است. برهمین اساس، جمهوری اسلامی به جای سرمایه گذاری در بخش توسعه صنعت گاز و دیگر منابع بالقوه کشور همچون تولید انرژی خورشیدی، بودجه هنگفت کشور را با صرف صدها میلیارد دلار، در اجرای برنامه هسته ای به هدر داده است و تا به امروز موفق به تولید یک کیــلو وات برق شهری نبـوده است. همچنین در راستای سیـاست هــای ماجراجـویانه خود سرمایه های هنگفتی در پشتیبانی از گروه های تروریستی در منطقه حیف و میل کرده است.
در حالیکه نهادهای مدنی و کُنشگران حقوق بشری و جامعه جهانی، فراتر از پرونده هسته ای، نگاه ویژه ای بر پرونده های بیشمار نقض حقوق بشر و برنامه های پشتیبانی از گروه های تروریستی توسط جمهوری اسلامی دارد، رژیم برای پنهانکاری چهره مافیایی خود در مقابل جامعه جهانی با خرج سرمایه های کلان اقدام به ساخت بدیل های درون نظامی « اصلاح طلبیون » و « اعتدالیون » کرده است، و با اجرای صحنه های نبرد سیاسی درون حکومتی به جهانیان «دمکراسی دینی» در کشورمان را به نمایش می گذارد. و همه این تلاش های بیهوده، تنها برای حفظ « بقای نظام خود » در تقابل « منفعت ملت و منافع ملی ایران » می باشد.
هم میهنانم،
در شرایطی که نظام جمهوری اسلامی، این روزها را هر سال با هزینه کردن از سرمایه های ملت ایران به پایکوبی و جشن در مدارس و برنامه های تلویزیونی و در میهمانی های گوناگون در سراسر جهان می پردازد. در حالیکه نقض حقوق انسانی توسط عوامل نظام جمهوری اسلامی در طول این سی و پنج سال وخیم تر شده است. در شرایطی که حاکمان جمهوری اسلامی با استفاده از خزانه کشور به دروغ پردازی در تاریخ کُهن و پربار سرزمینمان در کتاب های درسی تا تولید برنامه های هنگفت تلویزیونی می پردازد.
در این روزهایی که خنده ها و لبخند های نظامداران جمهوری اسلامی به نام تدبیر و امید، تلاش در فریب جامعه جهانی برای حفظ بقـای خود دارد. و فقــر و تنگــدستی همچنان بیداد می کند، تعداد اعدام ها افزایش یافته است، و وضعیت زندانیان سیاسی ـ عقیدتی و خانواده های آنها وخیم تر شده است.
درچنین شرایطی، بسیاری از کُنشگران ایرانزمین در درون و برون از مرزهای کشورمان در میدان مبارزه های مدنی و سیاسی به ویژه در درون کشور برای دستیابی به حقوق انسانی و آزادی در تلاش هستند. درود می فرستم به همه شخصیت های برجسته سیاسی و مدنی ایرانزمین، به همه وکلای مبارز و شجاع و مدافع زندانیان سیاسی، درود بر کُنشگران جنبش میلیونی زنان، درود بر همه کُنشگران جنبش های کارگری، درود بر همه کُنشگران اتحادیه ها و سندیکاها، درود بر جنبش همیشه زنده دانشجویی، درود بر جنبش معلمان، درود بر همه هنرمندان مبارز و مقاوم ایرانمان
درودی به پیمان عارفی که مظلومانه در زندان است و مادر و همسرش دیگر نمی توانند به دیدار او به مسجد سلیمان بروند.
درودی به کاظمینی بروجردی، روحانی مبارز و آزدیخواه که از پشت دیوارهای بلند زندان های مخوف جمهوری اسلامی فریاد دمکراسی و سکولاریسم می زند.
از شما هم میهنان گرامی دعوت می کنم، به فراخوان حشمت طبرزدی که شجاعانه از پشت درهای بسته زندان جمهوری مستبد اسلامی برای ما ارسال کرده است سلام داده و با مشارکت و حضور پررنگ خود، در گردهمایی های ۲۲ تا ۲۷ بهمن صدای بی صدای ملت ایران باشیم.
هم میهنانم،
بر اساس همه این دلایل، تمرکز خود را می بایست بر همبستگی ملی در راستای ارائه یک آلترناتیو سکولار ـ دمکرات و در پشتیبانی از کارزارهای « نه به اعدام » و « نه به پوشش اجباری » و دیگر کمپین های نافرمانی مدنی به دور از خشونت، برای احقاق حقوق شهروندان ایرانی قرار دهیم و بر سیاست های درون مرز و برون مرز کشورمان تاثیر گذار باشیم.
در راستای آشتی ملی، پیوستن مسئولان حكومتی، نیروهای نظامی و انتظامی و دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی کشور که هنوز به ایران و ایرانی می اندیشند، به جنبش آزادیخواهی ملت ایران، هزینه گذار به سوی حاکمیت سکولارـ دمکرات ملت ایران را کم کرده و اینگونه سهم مهم خود را در این حرکت ملی ایفا می کنند.
هم میهنانم،
هم میهنانم بدانند که هرچند از هم دور هستیم ولیکن ما یک ملت هستیم، یک روح در۷۵ میلیون جسم. تا آزادی یک یک زندانیان سیاسی ـ عقیدتی، تا برابری ، رفاه، امنیت برای همه شهروندان ایرانی و تا آزادی ایران به مبارزه ادامه خواهیم داد.
ما همیشه در صحنه بودیم، هستیم و خواهیم بود.
پاینده ایران
رضا پهلوی
